Dit jaar geen Tweede Kerstdag voor ons, maar business as usual. Dit hebben we wel heel letterlijk genomen want om zeven uur staan we al op het busstation van Salta voor de bus naar San Pedro de Atacama in Chili. Helaas geen rustig ritje om de kerstdis (uiteraard volgens goed Argentijns gebruik: veul vlees!) te laten zakken. Via de 5.000 meter hoge Paso de Jama gaan we de grens over. In de bus merken we dat de hoogteoverbrugging van 1.000 meter (Salta) naar 5.000 meter wel erg veel van het goede is. In de bus zijn veel passagiers misselijk en vinden de anti-wagenziektemiddeltjes gretig aftrek bij de chauffeur.

We rijden vele uren door de woestijn en dan ligt daar in een groene oase een stadje: San Pedro. Hier is opeens voldoende water beschikbaar en hebben ze blijkbaar goed naar de waterleer van onze Prins Wim-Lex geluisterd. Toerisme is de belangrijkste inkomstenbron en deze komen er dan ook gelukkig meer dan voldoende. Vlakbij ligt de Valle de la Luna (waar kennen we die naam van?) en hier maken we een mooie tocht per mountainbike. Best afzien met 35 graden. Zie hier de foto´s.

Na San Pedro door naar Iquique. Nog steeds in de woestijn maar nu aan zee. Iquique en omgeving is vooral groot geworden door de nitraatwinning tijdens de vorige eeuw. Dit leidde tot grote rijkdom maar helaas was de nitraatboom van korte duur. Vooral na WOII zakte de vraag naar nitraat in. Dit leidde tot verval. Sommige steden werden zelfs helemaal verlaten en liggen er nu als een spookstad bij. Humberstone is een dergelijke spookstad. Heel apart om er rond te lopen. Alles staat er nog, maar het is volledig verlaten en de tand des tijds heeft zijn werk gedaan. De wind giert door de oude straatjes en als je het oude hotel, theater, fabriekshal of de vele huisjes ingaat, piepen en kraken de deuren als in een goede horrorfilm.

Ervaar het hier zelf. We willen ons eigenlijk verstoppen in een huisje om bezoekers na ons de schrik op het lijf te jagen maar helaas: geen ziel te bekennen.

In Iquique vieren we de jaarwisseling met Martin en Lucette, twee Nederlanders die we onderweg zijn tegengekomen. Na een goed oudjaarsdiner in een van de weinige restaurantjes die open zijn, luiden we het nieuwe jaar in op het strand met een enorm vuurwerk. 2009 begint goed! Op nieuwjaarsdag is het stralend blauw. Dus: vamos a la playa! Heel wat anders dan oliebollen en familiebezoekjes…

De volgende dag reizen we door naar Arica, dicht bij de grens Chili-Peru. We verwachten een shabby grensstad, maar Arica is een heel leuk, levendig stadje. Meevaller! We komen Martin en Lucette weer tegen: wat een toeval! Dus bier, wijn, nog meer wijn en oh ja… eten. Samen met hen maken we een tweedaagse trip naar het nabijgelegen Parque Nacional Lauca. De tocht is helemaal goed. Een zeer gedreven gids met Duitse roots (dit is ook duidelijk aan zijn Duitse bril te zien) die tot de laatste minuut van de tour alles blijft uitleggen. Het park zelf is schitterend: kijk hier zelf maar eens.