Net de grens met Belize gepasseerd, lijkt het wel alsof we terug zijn in Guyana. De huisjes zijn weer allemaal van hout en staan op palen, alle supermarkten worden weer gerund door Chinezen en zien we geen Latino´s meer maar enkel zwarten. Bij aankomst in Belize City -city is een overstatement, want het heeft meer weg van een groot dorp- horen we ook weer het typische taalgebruik dat in Guyana werd gebruikt, dus veel geblaf, in iedere zin zit het woord f*cking en is gebiedende wijs de enige grammaticavorm die wordt toegepast. Ook blinken ze niet uit in nette omgangsvormen of beleefdheid. Het komt allemaal wel erg bekend voor…
Belize werd pas in 1981 onafhankelijk van het Britse koninkrijk hoewel Queen Elisabeth nog steeds op de bankbiljetten prijkt. In Belize City nemen we een boot naar Caye Caulker, één van de vele eilandjes, cayes genaamd, die Belize rijk is. Caye Caulker is een paradijsje met veel zon, helderblauwe zee en een heerlijke easy-going way of life. Auto`s zijn er verboden en het enige gemotoriseerde vervoer bestaat uit bootjes en golfkarretjes. Na aankomst gaan we op zoek naar een hostel, maar we vinden het niet veel soeps. Dan komt een aparte vogel ons tegemoed. Deze kwibus/dorpsgek zegt te werken voor een restaurant dat ook kamers verhuurt en hij zegt dat hij een prachtige cabin voor ons heeft. Op dat moment moeten we allebei denken aan wat Peter Moore schrijft in zijn boek “The Wrong Way Home”:
“De motieven van anderen inschatten is iets wat je vrij snel leert als je op reis bent. Je komt bijna iedere dag in een situatie terecht waarin je moet beslissen of je iemand al dan niet vertrouwt. Belazeren ze je of willen ze je helpen? Vaak is de grens heel vaag. Als je ervan uitgaat dat iedereen je wil oplichten, heb je een rottijd en ontneem je jezelf een paar prachtige momenten van gulheid en gastvrijheid. Maar als je iedereen blindelings vertrouwt, wordt je geheid beroofd”
We besluiten om hem te vertrouwen en gaan met hem mee. Wat blijkt: hij heeft inderdaad een prachtige cabin vrij voor een nog prachtigere prijs. Deal! We lachen in ons vuistje omdat we voor dezelfde prijs in plaats van een stinkhok in een vies hostel, nu een eigen huisje hebben met bank, TV, veranda en keukentje!
We passen ons snel aan aan het Caribische levenstempo, dus de volgende dag doen we niet veel meer dan zwemmen en in de zon liggen. In de sfeer van hier kopen we in plaats van bier een flesje rum en maken we onze eigen Cuba Libres.
Caye Caulker is vooral bekend om haar onderwaterwereld. We maken een prachtige snorkeltrip en zien koraal, mooi gekleurde vissen en zelfs een haai. Geweldig! Kijk hier maar eens.
Heeee Sara (en Edwin natuurlijk!),
Ik zie dat er meer collega’s online zijn! 🙂 Eindelijk… na bijna 1 jaar geef ik ook eens een reactie. Je schiet vaker door mijn gedachten, dus misschien is dat een schrale troost 🙂 Ik dacht dat jullie een half jaar weggingen…. jullie zijn nu bijna 1 jaar onderweg! Wow, super! Bevalt dus goed? Wat een duizelingwekkend lijstje aan mooie landen hebben jullie inmiddels aangedaan. Sommige foto’s zijn herkenbaar. Grappig.
Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen en hoe jullie zo’n jaar beleven. Hebben jullie een idee hoe lang jullie nog blijven trekken? Ben wel jaloers hoor. Heel goed dat jullie destijds de stap hebben gezet. Bij de Rabo mis je uiteindelijk niet zoveel, behalve de bezuinigingen, 1001 naamsveranderingen, POPPEN, PMen, … enz. enz. We praten tzt wel weer eens uitgebreid bij! 🙂 Wanneer… in 2010, 2011, … ???
Hier verder alles goed. We zijn inmiddels verhuisd naar Vleuten. Ook zo’n wereldplaats die niet zou misstaan in jullie rijtje! 🙂
Groetjes en heel veel plezier in deze bijzondere tijd samen! Jannie
Zeg, duurt dat nou nog lang, dat arme hardwerkende mensen de ogen uitsteken met dat rondreizen, ruige dingen doen en natuurschoon bewonderen?
Mvgr, John (je weet wel ,die met dat pak, van de Rabo :))
Ik kan mij helemaal vinden in de tekst van Peter Moore!