Over Playa del Carmen kunnen we kort zijn: gelegen in een mooie baai van een helderblauwe zee, maar hartstikke toeristisch. Als we de bus uitstappen wanen we ons bijna in een pretpark, zoals de uitgang van de busterminal uitkomt op een drukke modenre boulevard. Toeristenvermaak in alle gradaties komt ons schreeuwerig tegemoet en de eerste indruk is die van een combinatie tussen Disney Land en Salou. Orkaan Wilma heeft hier in 2004 flink huisgehouden en de wederopbouw vertaalt zich in supernieuwe winkels met merkkleding, chique parfumeriezaken en glanzende etalages vol juwelen.
De tweede indruk is beduidend beter want in de zijstraatjes van dit winkelparadijs worden barretjes en hotels afgeswisseld met lokale comedores waar eigengemaakte taco´s en tortillas op kraampjes aan straat worden verkocht. Best een leuke mix! Bovendien glinstert daarachter een werkelijk schitterende blauwe zee. Dus we begrijpen best wat al die toeristen hier komen doen.. We besluiten ons lekker aan te passen aan hun ritme en doen de 7 dagen dat we hier zijn… helemaal niets. het doel: bijkomen van al dat gereis (en van een oorontsteking.. in Sara´s geval). En dat kan hier heel prima! We huren een appartementje met de gemakken van een fornuis, koelkast en (nodige!) airco met een enorm balkon. Daar, met een hapje en drankje onder het genot van de muziek van de bar aan de overkant, vliegen de avonden zomaar voorbij. Je zou bijna denken dat je op vakantie bent 
.
Aangezien menigeen wel eens in Playa del Carmen is geweest en de rest zich vast wel iets kan voorstellen bij een zon/zee/strand vakantie, even de tijd om antwoord te geven op de ons zo vaak gestelde vraag: hoe zit dat nou daar, met die Mexicaanse griep? Eigenlijk merken we er niet zo gek veel van in het dagelijks leven. Wat niet wil zeggen dat de media er geen aandacht aan besteedt. De kranten schrijven er nog steeds uitvoerig over en op tv zie je vaak spotjes over goede hygiene en het herkennen van de symptomen van griep. In iedere openbare ruimte (de busterminal, internetcafé´s, restaurants, hostels) hangt wel een poster hoe je het best je handen kunt wassen en wat te doen bij hoest en keelpijn. Maar dat is eigenlijk al sinds de uitbraak in heel Centraal Amerika het geval. Soms als er weer nieuwe gevallen worden aangekondigd dicht bij huis, draagt het voltallig personeel van de supermarkt mondkapjes. Maar meestal is er daar de volgende dag geen één meer van te bekennen. Wij gebruiken al 3 maanden trouw onze handgel als we reizen, gaan proestende vrouwen en snotterende kinderen in bussen zoveel mogelijk uit de weg en hopen er maar het beste van. De kans dat je H1N1 in Mexico oploopt zal op dit moment trouwens nauwelijks hoger zijn dan in veel andere landen. Wij zijn vooral blij dat we nu in Mexico zijn en niet in bijvoorbeeld Argentinie waar het nu winter is en de besmette gevallen explosief stijgen. Vooralsnog zijn we H1N1-vrij: bij een bezoekje aan de huisarts vanwege een soort zonallergie op de rug, werden we allebei onderworpen aan een uitgebreid grieponderzoek. Prima protocol!
We lazen op internet trouwens dat de grote vliegmaatschappijen pasagiers voor boarding gaan testen op griepverschijnselen. Bij koorts of veel hoesten, moet eerst een onderzoek in het ziekenhuis of artsenpost aantonen of er sprake is van H1N1. Zo ja, dan mag de patient pas na behandeling (op kosten van de vliegmaatschappij) vliegen naar de gewenste bestemming. Dus als we het nog 3,5 week uithouden komen we in ieder geval met een H1N1-vrij vliegtuig van Britisch Airways veilig aan in Nederland!
