Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Op de hoofdstad van Ecuador, Quito, zijn we goed voorbereid. We horen zoveel verhalen van beroofde toeristen en onze reisgids waarschuwt nogal uitgebreid dus we nemen het zekere voor het onzekere: alles achter slot en grendel!

We verlaten per taxi het “onveilige” busstation en we vinden een hostel in de nieuwe stad van Quito. Net uit het verlaten Quilotoa in de bergen staan we versteld van alle hostels, bars, restaurants en reisbureau´s, laat staan de vele en luidruchtige toeristen. Da´s even wennen! Maar wel prima om weer eens een biertje te drinken op het terras! De dag erna bekijken we de oude stad en die is prachtig (foto´s).

Dan is het zaterdag, de dag warop in Otavalo, een stadje 2 uur ten noorden van Quito, een befaamde markt plaatsvindt. We besluiten om onze onze tassen te pakken om Quito weer te verlaten. De markt in Otavalo is enorm groot: alle dorpen uit de regio lopen leeg om hier diren, groenten, artesania, geweefde doeken en ander moois (of minder moois) te verpatsen. Wat een drukte!

In Otavalo is het carnaval inmiddels losgebarsten. Naast de vertrouwde waterballonnen hanteren ze hier ook spuitbussen met schuim die ze op elkaar leegspuiten. Vooral meisjes zijn het haasje en regelmatig zien we er een helemaal onder het schuim voorbij sprinten. Tot zondag bleven we redelijk gespaard totdat we opeens vol worden geraakt. Edwin besluit wraak te nemen door de volle fles water in de nek van de dader (red.: meisje van een jaar of acht) te gieten. Revenge!

Met een wel erg lokale bus vol met eigenaardig ruikende bergbewoners wijken we van de grote Panamericana af en gaan we de westelijke Andes in. De bestemming voor die dag is Quilotoa, een dorpje van 1 straat met 15 huisjes dat aan de rand van een krater ligt. De vulkaan is al tientallen jaren rustig en in de krater is een prachtig groen-blauw meer ontstaan. Na een hele dag in de bus (je wordt zoooo misselijk van de rijstijl van Ecuadoriaanse buschauffeurs) denken we nog even vrolijk de tocht naar het meer beneden te maken, maar terug omhoog op 4.000 meter zien we sterretjes…

We overnachten bij 1 van de families in het dorp en eten met de heerlijke pot van de dag mee. We moeten erg lachen als de traditionele familie blijkt te grossieren in moderne gadgets: mobieltjes, fancy PC, enorme flatscreen: ze hebben het allemaal!

De volgende dag blijken er geen bussen meer te rijden dus gaan we achterin de laadbak van een 4×4 en stuiteren we op hoge snelheid naar het eerstvolgende dorp van waaruit we een bus nemen naar de meer bewoonde wereld (foto´s).

In Riobamba gaan we op zoek naar hostel Oasis en de naam is wel heel treffend: we hebben voor niet veel geld een luxe cabaña voorzien van alle gemakken. ¡Que barbaro! Naast ons zit een Zwitsers stel waarvan de mannelijke helft lijdt aan spraakziekte. Hij praat de oren van ons hoofd! Zij zijn al in Colombia geweest dus we krijgen prima actuele, eerstehands info maar dat kost wel een paar uur. Zucht… Ook worden we gedwongen om naar de foto´s uit Colombia te kijken, maar dat slaan we na een tijdje vriendelijk af omdat we het allemaal liever zelf met eigen ogen zien. Hij blijkt een dik blok Zwitsers holz voor zijn hoofd te hebben, want de volgende dag probeert hij opnieuw een slide show over Colombia te starten. Na een duidelijk “nein danke!” snapt hij het en gaat de laptop dicht. Gelukkig!

In Riobamba is op zaterdag de grote markt die een aantrekkingskracht op de hele regio heeft. Wij kijken onze ogen uit vooral over de enorme bergen groente en fruit die worden aangeboden!

Het klapstuk vindt de dag erna plaats wanneer we een mountainbike tocht maken. Downhill blijkt geen understatement te zijn, want we starten in de sneeuw op 4.800 meter hoogte. Na een korte wandeling naar 5.000 meter knallen we de berg af om een hoogteverschil van 2.000 meter te overbruggen. De tocht is erg spectaculair! (foto´s hier)

Vanuit Riobamba gaan we naar Baños, een dorpje dat is volgebouwd met hotels en restaurants, maar is gelegen in een schitterende omgeving. Baños ligt midden in een gebied met actieve vulkanen en is vorig jaar januari nog ontruimd geweest vanwege een dreigende eruptie. Nu is de aarde rustig en we hebben de bergen in de omgeving beklommen (foto´s).

Na Cuenca staat een treinreis over de beroemde Nariz del Diablo (duivelsneus) op het programma. We stoppen nog even in Ingapirca om de grootste Inca site van Ecuador te bekijken (foto´s).

De trein vertrekt vanuit Alausí, een klein dorpje in de bergen. De trein gaat helaas maar drie keer per week waardoor we 1 dag in Alausí moeten overbruggen. Veel is er niet te beleven in Alausí. je zou zeggen dat het vertrekpunt van de trein het dorp zou moeten aanzetten tot toerisme, maar helaas: alleen maar shabby hotels die duidelijk niet worden gerecommend door onze reisgids. Ook het weer doet het dorpje geen goeds want de anderhalve dag dat wij er zijn is het dorp gehuld in een dichte mist. Ach ja, it´s all in a name: A lousy place…

Thank god zijn er wel de vertrouwde Chifa (het stikt in Peru en Ecuador om overklaarbare redenen van de Chinese restaurants) en pollo con aroz. Culinaire toppers! Gelukkig was de treinrit dit “afzien” meer dan waard: een erg spectaculaire rit met een gammel treintje door valleien, diepe ravijnen en over hoge bergen. Erg gaaf! Kijk hier maar eens.

In de trein horen we achter ons iemand in het Nederlands zeggen “ik hoop dat ze hier over hebben nagedacht” als we weer eens langs een afgrond van een paar honderd meter scheuren. Dit bijzonder droge commentaar blijkt afkomstig van de vice ambassadeur van onze Nederlandse ambassade in Quito die ook even de toerist aan het uithangen is. We hebben erg met hem gelachen en namens hare majesteit krijgen we ook nog een lift aangeboden naar Riobamba, onze volgende bestemming.
Trix bedankt!!

Toen we in Zuid Ecuador opnieuw waterbommen naar ons hoofd kregen, was het genoeg. Na wat navraag bij localo’s was het mysterie opgelost: met waterbommen wordt (de aanloop naar) carnaval gevierd. Ook laten we ons vertellen dat in sommige dorpen het water wordt vervangen door olie of zelfs verf! Komen we er toch nog goed vanaf!

Onze eerste bestemming in Ecuador is Vilcabamba, een klein dorpje in een groene vallei. In de Reader’s Digest heeft ooit een artikel gestaan waarin werd beweerd dat mensen in Vilcabamba veel langer dan gemiddeld leven. Sommige inwoners beweerden zelfs 120 of 130 jaar oud te zijn! Maar dit is nooit wetenschappelijk bewezen. Wel heerst sindsdien in Vilcabamba de “mythe van de eeuwige jeugd”. Hierdoor zijn hordes hippies naar het dorpje gekomen, aangetrokken door het simpele en relaxte leven. Deze hippies zijn vooral van Amerikaanse afkomst. Een wandeling door het dorp leert ons dat de idealen in de loop der tijd alleen een beetje zijn vervaagd: ze hebben enorme kasten van huizen gebouwd en er is een nieuwe villawijk in aanbouw, incl. sportfaciliteiten, sauna’s, zwembaden, uiteraard met een groot hek er omheen. Want je moet wel een beetje veilig kunnen wonen… Waar is de “make love, not war” gebleven?!

Deze Amerikaanse gelukzoekers pochen allemaal hoe goedkoop het hier voor hen is en hoe gemakkelijk het gemeentebestuur is om te kopen. Een former hippie heeft zelfs de waterval opgekocht! Dit smeergeld kan allemaal worden betaald in US$ want sinds begin deze eeuw is de Ecuadoriaanse munt vervangen door de US dollar. Lekker makkelijk! Jammer alleen dat de kloof tussen arm en rijk sindsdien alleen maar is vergroot..

In Vilcabamba vinden we een waar paradijs om te slapen. Heerlijk rustig en rondom een mooie binnentuin liggen kleine hutjes, waarvan wij er een hebben. Af en toe kan een luxe mansion wel heel fijn zijn! In de schitterende omgeving hebben we een paar mooie tochten gemaakt, waaronder een halve jungle expeditie (foto’s).

Hierna blijven we een nachtje in het stadje Loja, maar het is in Cuenca waar we voor het eerst in weken weer een hostel vinden met een keuken. Yes! Voor de thuisblijvers misschien ondenkbaar maar deze twee zwervers snakken zo af en toe naar de zelfbereide pot! Cuenca is een leuk Europees aandoend stadje: straten met kinderkopjes, koloniale gebouwen en mooie kerken en kathedralen. Een Unesco Werelderfgoed ten top! We waren alleen een beetje lui met de camera dus de liefhebber kijkt voor de foto’s maar op google.